... is mama geworden!
Begin januari 2010 mocht ik met mijn baasje op weekend naar Zwitserland. We verbleven bij super toffe mensen in Marchissy, Rachel en David.
Daar ontmoette ik Appolon (Orlando von der Käpfli-Alp SHSB/LOS 655506). Zo een knappe gast, Zwitsers kampioen sinds juni 2009, Luxemburgs kampioen 2010 en Internationaal kampioen sinds 06 april 2010! Een charmeur! Ja, het was liefde op het eerste gezicht.
Een weekje later werd ik 's ochtends misselijk....
Mijn dierenarts deed onlangs een echografie en feliciteerde mij.
Ongeveer 12 maart 2010 verwacht ik pupjes !
Daar ontmoette ik Appolon (Orlando von der Käpfli-Alp SHSB/LOS 655506). Zo een knappe gast, Zwitsers kampioen sinds juni 2009, Luxemburgs kampioen 2010 en Internationaal kampioen sinds 06 april 2010! Een charmeur! Ja, het was liefde op het eerste gezicht.
Een weekje later werd ik 's ochtends misselijk....
Mijn dierenarts deed onlangs een echografie en feliciteerde mij.
Ongeveer 12 maart 2010 verwacht ik pupjes !
Niet alleen mijn eetlust neemt toe, mijn buik groeit aardig mee. Week na week verminderen mijn mogelijkheden om er showklaar uit te zien.
En ook ik hou van de dingen waar zwangere vrouwen van genieten: zalig, quality time met mijn buik! Dit mag voor mij uren duren.
Mijn baasjes bouwen mij een rustig plaatsje. Ik trek mij daar regelmatig terug en het lijkt mij een goed idee daar mijn nest te maken.
Om aan mijn werpkist gewoon te worden, mag ik nu 's nachts op de kamer bij mijn baasjes slapen.
'Slapen kan je het niet echt meer noemen. Ik voel van alles in mijn buik bewegen en dat jeukt toch zo, hierdoor wil ik me steeds wassen.
's Morgens hoor ik mijn baasjes dan vertellen dat ik hun hele nachtrust verstoor met mijn geknabbel en gewas. Wanneer ik dan eindelijk slaap, zou ik naar het schijnt enorm snurken. En wanneer ik dan om 03u00 weer 'ns wakker word, moet ik naar buiten om een plasje te doen.
Ja, en eerlijk gezegd, het is waar, ze zien er de laatste dagen niet erg fit meer uit, niet alleen 's morgens maar een hele dag door.
Vandaag, donderdag 11 maart 2010, is mijn temperatuur met een graad gezakt en hoorde hier in de wandelgangen vertellen dat dit een teken is dat de pups spoedig hun nieuwe wereld willen zien.
Ikzelf ben hierdoor redelijk zenuwachtig en onzeker. Daarom wijk ik geen tien centimeter van mijn baasjes. Stel je voor dat ik mijn eerste bevalling helemaal alleen moet beleven....
'Slapen kan je het niet echt meer noemen. Ik voel van alles in mijn buik bewegen en dat jeukt toch zo, hierdoor wil ik me steeds wassen.
's Morgens hoor ik mijn baasjes dan vertellen dat ik hun hele nachtrust verstoor met mijn geknabbel en gewas. Wanneer ik dan eindelijk slaap, zou ik naar het schijnt enorm snurken. En wanneer ik dan om 03u00 weer 'ns wakker word, moet ik naar buiten om een plasje te doen.
Ja, en eerlijk gezegd, het is waar, ze zien er de laatste dagen niet erg fit meer uit, niet alleen 's morgens maar een hele dag door.
Vandaag, donderdag 11 maart 2010, is mijn temperatuur met een graad gezakt en hoorde hier in de wandelgangen vertellen dat dit een teken is dat de pups spoedig hun nieuwe wereld willen zien.
Ikzelf ben hierdoor redelijk zenuwachtig en onzeker. Daarom wijk ik geen tien centimeter van mijn baasjes. Stel je voor dat ik mijn eerste bevalling helemaal alleen moet beleven....
Zaterdag, 18u00, het is zover. Ik begin te persen met bijstand van mijn baasje. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, niets komt in beweging!
Pas om 20u45 lukt het mijn baasje om mij te helpen door met de hand twee achterpootjes te grijpen en voilà ... Jackson (reu) is geboren, gezond en wel met zijn 830 gr.
Nu de uitweg vrij is gemaakt, hoop ik op geen verdere stuitjes maar op hoofdjes die eerst het licht zien. Maar het lot beslist anders...
Een hele nacht tot 04u30 moet ik arbeid leveren om vervolgens steeds in stuitligging met hulp van mijn baasje Josje (teef, 720gr), Joeri (reu, 840gr) en Jan (reu, 800gr) op deze wereld te zetten.
Amai wat een bevalling, maar nu met Joeri erbij voelen wij ons allen veilig ;-)
's Morgens krijg ik nog medicatie om de laatste resten uit mijn baarmoeder te verwijderen en de bevalling af te ronden... ja, dag Jan!
Ik begin terug te persen en mijn baasje voelt opnieuw twee achterpootjes. En hele dag wordt er met vrouw en macht geprobeerd me van een 5de pup te verlossen. Uiteindelijk voor mijn eigen veiligheid wordt er beslist om een keizersnede uit te voeren. De dierenarts voert om 17u00 de ingreep uit.
Het vrolijke nieuws wordt overschaduwd met het droevige. Mijn laatste pupje is helaas niet meer in leven :-(
Ondanks dit verlies, ben ik enorm dankbaar dat mijn baasje, Ann, Elise en de dierenarts mij zo hebben geholpen.
Meer informatie over mijn J-Nest vind je door hier te klikken.
Pas om 20u45 lukt het mijn baasje om mij te helpen door met de hand twee achterpootjes te grijpen en voilà ... Jackson (reu) is geboren, gezond en wel met zijn 830 gr.
Nu de uitweg vrij is gemaakt, hoop ik op geen verdere stuitjes maar op hoofdjes die eerst het licht zien. Maar het lot beslist anders...
Een hele nacht tot 04u30 moet ik arbeid leveren om vervolgens steeds in stuitligging met hulp van mijn baasje Josje (teef, 720gr), Joeri (reu, 840gr) en Jan (reu, 800gr) op deze wereld te zetten.
Amai wat een bevalling, maar nu met Joeri erbij voelen wij ons allen veilig ;-)
's Morgens krijg ik nog medicatie om de laatste resten uit mijn baarmoeder te verwijderen en de bevalling af te ronden... ja, dag Jan!
Ik begin terug te persen en mijn baasje voelt opnieuw twee achterpootjes. En hele dag wordt er met vrouw en macht geprobeerd me van een 5de pup te verlossen. Uiteindelijk voor mijn eigen veiligheid wordt er beslist om een keizersnede uit te voeren. De dierenarts voert om 17u00 de ingreep uit.
Het vrolijke nieuws wordt overschaduwd met het droevige. Mijn laatste pupje is helaas niet meer in leven :-(
Ondanks dit verlies, ben ik enorm dankbaar dat mijn baasje, Ann, Elise en de dierenarts mij zo hebben geholpen.
Meer informatie over mijn J-Nest vind je door hier te klikken.